3. "Kochałam go"

 Michalina

      Następnego dnia rano, kiedy przyszłam do pracy wszyscy już pili poranną kawę.

- Spóźniłaś się moja droga. – powiedział z uśmiechem Robert, a Wiktor spojrzał na niego ze zdziwieniem.

- Wybacz.

- Mam dla ciebie zdanie. Przesłuchasz naszą podejrzaną.- Posłusznie poszłam do pokoju przesłuchań, gdzie czekała już na mnie Agata Mróz.

- Zna pani tego mężczyznę ? – pokazałam zamordowanego.

- Nie.

- Proszę nie kłamać. Mamy świadka, który panią widział.

- Ale, ale…

- Tak?

- Ja go kochałam.

- Zabiła go pani ?

- Ja ? Nie, ależ skąd. Nie mogłabym mu zrobić krzywdy.

- Co pani robiła w sobotę o koło godziny 11?

- Racja byłam u niego, ale nie zrobiłam mu krzywdy. Zadzwoniła do niego moja siostra i powiedziała, że zaraz u niego będzie, bo musi podpisać jakieś papiery. Kiedy wyjeżdżałam z jego posesji, ona właśnie była już pod nią. Widziała mnie ! To ona jest tym świadkiem, prawda ? – spojrzała na mnie ze Łazami w oczach.

- Twoja siostra wiedziała o tym, że mieliście romans ?

- Nie, zresztą po co jej to było do wiadomości ? Oni nie byli razem.

    Po tych słowach wyszłam z pokoju, rozumiejąc, że kobieta bardzo przeżywa śmierć mężczyzny. Dalsze przesłuchanie nie miało najmniejszego sensu. Sama sobie zadawałam pytania. Czy mówi prawdę ? Jeśli tak, to czy jej siostra zabiła swojego pracodawcę ? Jaki był motyw jej działania ? Zazdrość, miłość, a może troska o młodszą, beztroską siostrę ? Wiele pytań, a tak mało odpowiedzi i dowodów. Jedyne co mamy to dwóch świadków. Z racji tej, że każdy był czymś zajęty, sama postanowiłam pojechać do sekretarki denata.

- Przecież pani koledzy mnie  już przesłuchiwali . – powiedziała oburzona, a zarazem zdziwiona i mocno przestraszona kobieta.

- Przesłuchiwali, ale tym razem to ja cię muszę przesłuchać i to na komendzie. – powiedziałam stanowczym głosem. – Zbieraj się.

   Była sekretarka zabitego zrobiła to co jej kazałam.  „Nie sądziłam, że tak łatwo pójdzie” – pomyślałam z niewidocznym uśmiechem. Na miejscu zaprowadziłam kobietę do pokoju przesłuchań. Czekał już tam na mnie Robert z groźną miną.

- Gdzie byłaś ?

- Po podejrzaną.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś ?

- Wszyscy byliście tacy zajęci, nie chciałam wam przeszkadzać.

- Dobrze. Dlaczego sądzisz, że to ona go zabiła, a nie właśnie jej siostra ?

   Opowiedziałam mu wszystkie moje podejrzenia. Słuchał z zainteresowaniem. On przytaknął i kazał wrócić do przerwanej mi pracy, a Wiktorowi kazał wziąć kilku techników i przeszukać jej dom. W ciągu przesłuchania kobieta nie była zbytnio wzruszona. Odpowiadała na zadawane przeze mnie pytania, tak jakby od lat ćwiczyła odpowiedzi w lustrze. Nie patrzyła na mnie, spoglądała na szarą ścianę, tak jakby tam była napisana odpowiedź.

- Spójrz mi w oczy. – Zastanowiła się w chwile, po czym skierowała zielone, szkliste oczy na moje. Wyrażały ból i cierpienie. – Kochałaś go prawda ? – Trafiłam w sedno. Kobieta się rozpłakała.

- Ta suka mi go zabrała…

- Kto ?

- Moja najukochańsza siostra. – powiedziała z ironią.

- Zabiłaś go ?

- Tak.

- Opowiedz mi to wszystko od początku.

- Ja i Błażej… byliśmy świetną parą. Na moich urodzinach poznał Agatę. Widać było, że mu się spodobała i to z wzajemnością. Nie przejmowałam się tym zbytnio, wiedziałam, że i tak nic z tego nie będzie, przecież mnie kochał. Następne tygodnie mijały spokojnie, on zachowywał się normalnie , z nią nie miałam czasu się spotkać. Tego feralnego dnia jego nie było w pracy. Musiałam jechać do niego i zawieźć mu parę papierów do podpisania, żeby nie jechać na próżno zadzwoniłam do niego. Kiedy będąc już pod jego domem, zauważyłam moją siostrę wyjeżdżającą z posesji mojej miłości. Zabolało. Wparowałam do domu. On jeszcze leżał nagi w łóżku, po czym zaprosił mnie do niego ! Rozumiesz to ?! Najpierw zaliczył moją siostrę, a teraz chciał mnie ! – wykrzyczała ze łzami w oczach. – Zapytałam go czy jego romans z Agatą długo trwa. Odpowiedział prostym pytaniem „skąd wiem?”. Powiedziałam mu jak ją widziałam… „To nie tak jak myślisz” – tłumaczył się jak każdy typowy facet. Pobiegłam do kuchni on za mną. Złapał mnie za rękę, ja złapałam nóż i kilka razy wbiłam mu gdzieś w ciało. Nie pamiętam gdzie, ale dość głęboko, by bolało tak jak mnie bolało…

   Wyszłam.  Całą rozmowę słyszał Robert.

- Dobra robota. – powiedział.

   Nic nie odpowiedziałam, po prostu wyszłam. Nie sądziłam, że pierwszą sprawą będę się tak przejmować. Na komisariat wrócił Wiktor, znalazł narzędzie zbrodni. Było ukryte pod poduszką morderczyni.

- Pierwszą sprawę Michaliny uważam za zamkniętą. – powiedział z uśmiechem Rob.

   Nie wiem czy się cieszyłam.  Wyczuwałam w sobie różne emocje. Na zewnątrz się cieszyłam, a w środku tłumiłam smutek. Dlaczego ? Nie miałam pojęcia. Może po prostu szkoda mi było, że ta sprawa tak się skończyła. Kobieta pójdzie siedzieć tylko dlatego, że kochała denata, a on okazał się zwykłym palantem ? Będzie jeszcze wiele spraw, po których będę się tak czuła.

- Michalina ? Michalina ? – wywoływał mnie Wiktor .

- Co, co… Co jest ?

- Mówię do ciebie od pięciu minut, a ty nie zwracasz na mnie uwagi.

- Przepraszam, zamyśliłam się.

- Nie szkodzi. Idziemy oblać twoją pierwszą sprawę. Idziesz z nami ?

- Nie, nie mam ochoty.

- No co ty. Musisz iść, przecież to twoja sprawa i za twoim wysiłkiem została rozwikłana.

- Ok. – powiedziałam z wymuszonym uśmiechem i poszłam.

    Nie powiem dobrze się bawiłam. Wypiłam trochę piw i o tak nad ranem wróciłam do domu. Cudem nakarmiłam kota. Dotarłam do łóżka, gdzie popadłam o objęcia Morfeusza.

______________________________________________________________________________

Wiem, że długo czekaliście na ten rozdział. Bardzo was przepraszam. Miałam tyle obowiązków, poprawianie ocen, a tak mało czasu. Nie miałam weny. Mam nadzieje, że mi wybaczycie. Niestety krótki, postaram się, aby dalsze były dłuższe :) Wszystkie komentarze mile widziane:) Negatywne przyjmę na "klatę" :D

                                                           *Pata*